ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခြင့္လႊတ္ျခင္း (Self-forgiveness)

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခြင့္လႊတ္ျခင္း (Self-forgiveness)

 

ခုတေလာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခြင့္လႊတ္ျခင္းအေၾကာင္း ပိုနားလည္လာတယ္။ ကိုယ့္ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူနဲ႔ျပတ္တုန္းက တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ အသည္းအသန္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ဒီထက္မကၾကာေအာင္ ခံစားၾကရမွာကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ ဒီလိုနာက်င္ခံစားရတာနဲ႔အမွ် အေတြးေပါင္းစံု၊ အျခားခံစားခ်က္ေပါင္းစံုကလည္း ေရာေႏွာဝင္ေရာက္လာတယ္။

 

အထူးသျဖင့္ ေနာင္တရသလိုလို၊ မိမိကိုယ္ကို အျပစ္ရွိသလိုလိုခံစားခ်က္က အရမ္းဆိုးရြားတယ္။ ငါ ဒီလိုလုပ္ခဲ့မိရင္ေကာင္းသား၊ ငါ ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲ့လိုမလုပ္မိတာလဲ၊ အဲ့လိုမေျပာမိတာလဲ၊ အဲ့ဒါကို လက္မခံမိတာလဲ၊ ဟိုကိစၥကို ခြင့္ျပဳမိတာလဲ၊ ခြင့္မျပဳမိခဲ့တာလဲ စသျဖင့္ ဟိုဟာလုပ္မိရင္ေကာင္းသား၊ ဒီဟာမလုပ္မိရင္ေကာင္းသား စသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္ျခင္းေတြ စိပ္လာတယ္။

 

တစ္ဖက္လူက ကိုယ့္ကိုဘာလုပ္သြားသြား၊ ဘယ္လိုပဲ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း သစ္စိမ္းခ်ဳိးခ်ဳိးျပီး ထားသြားပါေစဦး သူ႔အေပၚမေကာင္းျမင္တာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမေကာင္းျမင္စိတ္၊ အျပစ္ပံုခ်လိုစိတ္က ပိုျပင္းထန္တတ္တာ သဘာဝပဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တကယ္မလုပ္ခဲ့မိတဲ့အရာေတြကို လုပ္မ်ားလုပ္လိုက္မိရင္၊ မေျပာမိခဲ့တဲ့စကားေတြ ေျပာမ်ားေျပာလိုက္မိရင္..၊ အလားတူစြာပဲ လုပ္ခဲ့မိတဲ့အရာေတြကိုလည္း မလုပ္မ်ားမလုပ္လိုက္မိရင္၊ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကိုလည္း မေျပာမ်ားမေျပာခဲ့ရင္.. စသျဖင့္ ဘယ္လိုပဲေနေန တစ္ျပစ္မဟုတ္တစ္ျပစ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတင္မိတတ္ၾကတယ္။ ျပီးရင္ အဲ့ဒီ လုပ္ခဲ့မႈ၊ မလုပ္ခဲ့မႈေတြအေပၚ ဆင့္ကာဆင့္ကာ အေတြးညြန္႔ တလူလူတက္ျပီး ေနာင္တေတြရၾကတယ္။ မိမိကိုယ္ကို အျပစ္တင္ၾကတယ္။ 

 

ဒီလိုေနာင္တေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္မႈေတြေၾကာင့္ပဲ အသည္းကြဲရတဲ့အထဲ စိတ္က ပိုလို႔နာက်င္ရတယ္။ စိတ္ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ရတယ္။ ယူက်ံဳးမရ ေျဖမဆည္ႏိုင္ျဖစ္ရတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေဝဒနာဟာ သက္ဆိုးမရွည္သင့္ဘဲရွည္ရျပီး နလန္ျပန္ထူႏိုင္ဖို႔အခ်ိန္ ပိုတာရွည္ရတယ္။ လႊတ္မခ်ႏိုင္ျခင္းေတြမ်ားျပီး ရင္ဘတ္ထဲ ဦးေႏွာက္ထဲ အမ်ားၾကီး ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္ထပ္ျဖည့္ရင္း အနာမက်က္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကြ်န္းေမ်ာၾကီးျဖစ္ရတယ္။

 

ၾကာေတာ့ အအိပ္အစားထိခိုက္၊ ကိုယ္က်န္းမာေရး စိတ္က်န္းမာေရးထိခိုက္၊ လုပ္ငန္းခြင္ ေက်ာင္း မိသားစုနဲ႔ အျခားလူမႈဆက္ဆံေရး စတာေတြမွာပါ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ထိခိုက္လာျပီး ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္မႈ နည္းပါးလာတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပါအျပစ္ျမင္လာျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကေန မိမိကိုယ္ကို ဖယ္ၾကဥ္ေရွာင္ရွားလာႏိုင္တယ္။ ဒီကတစ္ဆင့္ စိတ္က်ေရာဂါ အလြယ္ကေလး ဝင္လာတတ္တယ္။ တျခားဆိုးမိုက္တဲ့အေတြးေတြ၊ အႏုတ္လကၡဏာေဆာင္တဲ့ အမူအက်င့္ေတြပါ ေရာေယာင္ေပၚေပါက္လာႏိုင္တယ္။ ဘဝဟာ ေတာင္ကုန္းအဆင္းခ်ည္းပဲျဖစ္လာျပီး ေခ်ာက္နက္သထက္နက္လာႏိုင္တယ္။ 

 

ဒီလိုအျဖစ္မခံႏိုင္ဘူးဆိုရင္ စိတ္ကို စနစ္တက် ၾကိဳးစားျပီးျပင္ဆင္တတ္ေအာင္၊ စိတ္ထားတတ္ေအာင္ေလ့က်င့္မွပဲ ရႏိုင္တယ္။ ဒီလိုေလ့က်င့္ျပင္ဆင္တဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္စိတ္ရဲ႕သေဘာသဘာဝအျပင္ စိတ္နဲ႔ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားကို နားလည္ထားရင္ အမ်ားၾကီး အေထာက္အကူျပဳျပီး စိတ္ျပင္ဆင္ရတာလည္း ပိုလြယ္ကူတယ္။ ပိုျမန္ဆန္တယ္။

 

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခြင့္လႊတ္ျခင္းဟာ ဒီထဲမွာ အဓိကေနရာက ပါဝင္ေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခြင့္လႊတ္ဖို႔ကိစၥဟာ အင္မတန္ခက္ခဲတယ္။ အထက္မွာေျပာသလိုပဲ ငါလုပ္ခဲ့လို႔၊ ငါမလုပ္ခဲ့လို႔၊ ငါေျပာခဲ့လို႔၊ ငါမေျပာခဲ့လို႔ စသျဖင့္ ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ ဒါကိုဆန္႔က်င္ဘက္လိုက္ေတြးျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္ေနသေရြ႕ေတာ့ ဒီႏြံထဲကေန ကိုယ္လြတ္ရုန္းႏိုင္မွာကိုမဟုတ္ဘူး။

 

ဒီေတာ့ ဘာလုပ္မလဲ။ မိမိကိုယ္ကိုခြင့္လႊတ္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။ ကိုယ္ဘယ္လိုပဲေနေန လုပ္လုပ္ ေျပာေျပာ တစ္ဖက္လူက ကိုယ့္ကိုစိတ္ကုန္လာတဲ့အခါ သု႔ိမဟုတ္ အခ်စ္ေလ်ာ့သြားတဲ့အခါမွာ ထားသြားခ်င္ထားသြားမွာပဲ။ သစၥာေဖာက္ခ်င္လည္းေဖာက္မွာပဲ။ ကိုယ့္အေပၚအျပစ္ေတြပံုခ်သြားျပီး အရာရာဟာ ကိုယ့္ေၾကာင့္လို႔စြပ္စြဲျပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းခ်င္လည္းရုန္းသြားမွာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ကိုယ့္ဘဝထဲကေန တိတ္တိတ္ေလး ထြက္ခ်င္လည္းထြက္သြားမွာပဲ။

 

သူ႔လုပ္ရပ္နဲ႔အေတြးအေခၚ ခံစားခ်က္ေတြကို ကိုယ္ကထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရႏိုင္တဲ့အတြက္ သူဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကို ၾကိဳတြက္ထားခဲ့ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ဘယ္လိုေနေန ထားသြားခ်င္သူက ထားကိုထားသြားမွာပဲ။ ဒါဟာ အခ်စ္စစ္မဟုတ္လို႔ပဲလို႔ သတ္မွတ္ရမယ္။ ကိုယ့္အေပၚ တကယ့္အခ်စ္စစ္နဲ႔သာခ်စ္ရိုးမွန္ရင္ ေတာ္ရံုတန္ရံု အခက္အခဲ ျပႆနာေလာက္ကို ႏွစ္ဦးသားအတူတူ နားလည္မႈ၊ ခြင့္လႊတ္သည္းခံမႈေတြနဲ႔ ညွိႏိႈင္းေက်ာ္ျဖတ္ရမွာျဖစ္ျပီး ဒီလိုညွိႏိႈင္းေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ကိုလည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အခြင့္အေရးနဲ႔အခ်ိန္ ေပးခ်င္စိတ္ရွိရမွာျဖစ္တယ္။

 

ဒီလိုလုပ္ခ်င္စိတ္မရွိဘူးဆိုကတည္းက ကိုယ့္အေပၚ ေရရွည္မွာ အၾကာၾကီးတကယ္လက္တြဲဖို႔ စိတ္ကူးမရွိထားလို႔ပဲ။ ထစ္ခနဲရွိ အျပစ္ျမင္ေနျပီး ဘာေလးထျဖစ္လိုက္ထျဖစ္လိုက္ ကြဲမယ္ျပတ္မယ္ပဲ ေျပာေနတာဟာ ကိုယ့္အေပၚ ေမတၱာစစ္မထားႏိုင္လို႔ပဲ။ ကိုယ္တကယ္ေမတၱာရွိတဲ့သူ၊ ဘယ္ေတာ့မွမစြန္႔လႊတ္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဒီလိုဘယ္လုပ္မလဲ။

 

အျပစ္ေတြတစ္ခုျပီးတစ္ခုျမင္ေနမယ္၊ ဒီ relationship ဆက္လက္တည္ျမဲေအာင္ အတူတူညွိႏိႈင္းထိန္းကြပ္ဖို႔လည္းဆႏၵမရွိဘူးဆိုရင္ ဒါဟာ အခ်စ္စစ္ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္တုပဲျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအခ်စ္တုမ်ဳိးေပးတဲ့သူနဲ႔ ဆက္လက္ လက္တြဲေနရင္ ကိုယ္ပဲ ေရရွည္မွာ ထိခိုက္ခံစားရမယ္၊ နစ္နာမယ္၊ ဆံုးရံႈးမယ္။ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔တန္ဖိုးေတြကို မမွန္ကန္ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ဆီ ပံုေပးမိလ်က္သားျဖစ္ေနတာမို႔ ကိုယ့္အတြက္ ဆံုးရံႈးမႈ သိပ္ၾကီးတယ္။ 

 

ဒီေတာ့ ဒီလိုေမတၱာမမွန္တဲ့လူမ်ဳိးက ကိုယ္ဘာလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္သည္ျဖစ္ေစ ထားခ်ိန္တန္ရင္ ထားသြားမွာပဲ။ သစၥာေဖာက္ခ်ိန္တန္ရင္ ေဖာက္သြားမွာပဲ။ ဘာတစ္ခြန္းမွ စကားမဆိုေတာ့ဘဲ ယတိျပတ္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခ်ိန္တန္ရင္ ျဖတ္သြားမွာပဲ။ ဒါဟာ ကိုယ္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ သူနဲ႔ပဲဆိုင္တယ္။ သူ႔ခံစားခ်က္၊ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ သူ႔ဘဝအျမင္နဲ႔ခ်င့္ျပီး သူေရြးခ်ယ္သြားတဲ့လမ္းပဲျဖစ္တယ္။ ဒါကို ကိုယ့္ေၾကာင့္ရယ္လုိ႔ မ်က္လံုးမွိတ္စြပ္စြဲျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္ေနလို႔မရဘူး။ ဒါဟာ မွားတယ္။

 

ခ်စ္သူထားသြားရျခင္းဟာ ကိုယ့္ပေယာဂ လံုးဝမပါဘူး၊ ကိုယ့္အျပစ္ လံုးဝမရွိဘူးလို႔ေတာ့ မဆိုလိုဘူး။ ဒါေပမဲ့ အရာအားလံုးဟာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ေသခ်ာသေဘာေပါက္ဖို႔လိုတယ္။ လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္တီးမွျမည္တာ။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ ဟိုက ထားသြားတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ထားသြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ သူ႔ဟာသူ မလံုေတာ့လို႔၊ မဝံ့ေတာ့လို႔၊ ေရွ႕မဆက္ရဲေတာ့လို႔ ကိုယ့္ကိုထားသြားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။

 

လူတိုင္းဟာ မိမိကိုယ္ကိုမလံုျခံဳတဲ့ခံစားခ်က္မ်ဳိးကို ေဖာ္ျပတဲ့ေနရာမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းျပီး စကားေျပာၾကည့္ၾကခ်င္ေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အိုးမလံုအံုပြင့္ျပီး ကန္ထြက္သြားတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ျပႆနာေျဖရွင္းနည္းဟာ ျပႆနာကေန ထြက္ေျပးသြားျခင္း၊ ျပႆနာကို မ်က္ကြယ္ျပဳသြားျခင္းလည္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီအခါမွာ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔စိတ္ကို ကိုယ္ျမင္ရတာလည္းမဟုတ္။ ဒီလိုလုပ္ပါ၊ ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔ရယ္လုိ႔ သြားေျပာလို႔ရတာလည္းမဟုတ္။ သူ႔စိတ္၊ သူ႔ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔သူသာ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳျပီး သူလုပ္သင့္တယ္ထင္တာကိုလုပ္သြားတာမို႔ ကိုယ့္အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ 

 

ကိုယ့္အျပစ္မဟုတ္တာကို ဟုတ္ပါတယ္လို႔ အတင္း မသတ္မွတ္သင့္ဘူး။ ကိုယ့္ဘဝ၊ ကိုယ့္တန္ဖိုးနဲ႔ ကိုယ့္သိကၡာကိုလည္း လူသားတစ္ဦးပီပီ ငဲ့ကြက္ရမယ္။ ေထာက္ထားရမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ခ်စ္ရမယ္။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေၾကာင့္နဲ႔ ဒီတန္ဖိုး၊ သိကၡာနဲ႔ ဘဝေတြကို အနစ္မြန္းမခံသင့္ဘူး။ အသည္းကြဲတယ္မွတ္လား ကြဲပစ္လိုက္။ ငိုခ်င္ ငိုပစ္လိုက္။ ေၾကကြဲပစ္လိုက္။ ဖီးလ္ပစ္လိုက္။ ခဏေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ခံစားႏုိင္မလဲ ခံစားလိုက္စမ္းပါ။ ျပီးသြားရင္ ျပီးခဲ့တဲ့ေနရာမွာပဲ ထားခဲ့လိုက္။ အစကေန ျပန္စရမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္လႊတ္ရမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငဲ့ညွာရမယ္။ နားလည္ရမယ္။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္သူခင္သူေတြအေပၚ ျပန္ေထာက္ထားရမယ္။

 

ကိုယ့္ကို တကယ္ခ်စ္ခင္ေလးစားေနသူေတြ ရွိတာပဲ။ သူတို႔အေပၚ အာရံုထားလိုက္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုခ်စ္ပစ္လိုက္။ ကိုယ့္တန္ဖိုးကိုယ္ ပိုျမွင့္ပစ္လိုက္။ ကိုယ့္ကိုမခ်စ္လု႔ိထားခဲ့သူအေပၚ အာရံုစိုက္ျပီး ဖီးလ္မေနေတာ့နဲ႔။ အခ်ိန္တစ္ခုေပးသင့္သေလာက္ေပးျပီးရင္ ဘဝထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့။ အတိတ္တစ္ခု၊ သင္ခန္းစာတစ္ခုအေနနဲ႔ပဲ ဘဝစာမ်က္ႏွာရဲ႕ ေထာင့္တစ္ခုမွာ ခ်န္ထားခဲ့လိုက္ေတာ့။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးလမ္းေတြနဲ႔ ဆက္လက္ေရးရဦးမယ့္ ကိုယ့္သမိုင္းက အရွည္ၾကီးရွိေသးတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမန္ျမန္ခြင့္လႊတ္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို လြတ္ေျမာက္ခြင့္ အခုပဲ ေပးလိုက္ေတာ့။ 

 

Craton Highways